Het gebeurd iedereen een keer.
Vanmorgen lekker tijdig boodschappen gaan doen en omdat het mooi zonnig weer was, dachten we : we rijden terug langs het meer ipv over de weg. We dachten dat de sneeuwschuiver die hier door de straat rijd ook dat hele pad meenam.Helaas na 6 kilometer werd de weg erg slecht, veel sneeuw, een smal pad en diepe sporen. Je kunt daar nergens keren dus bleven we maar doorrijden. Paul had nog steeds veel vertrouwen in onze auto met de “spijker-banden”.
Na 2 diepe gaten kwam de derde en daar bleven we helaas in steken. We hadden geen schep achterin en konden dus niks beginnen. Er woont daar niemand in de winter dus de enige oplossing was dat ik naar huis zou lopen (ong. 2 1/2 km.) en daar een schep zou gaan halen.
Zo gezegd zo gedaan. Na veel sneeuw scheppen het weer geprobeerd maar er draaide maar 2 wielen.(Bij onze auto moeten ze allemaal draaien) De hele onderkant van de auto werd “opgetild” door de harde sneeuw en de wielen hadden dus geen grip meer. De weg was zo smal dat je amper met de schep onder de auto kon komen waardoor het een hele klus werd. Weer geprobeerd te starten, maar het lukte weer niet om eruit te komen.
Uiteindelijk Alexander, onze buurman gebeld om te vragen of hij met z’n quad ons eruit zou kunnen trekken. Hij zou met een half uurtje komen. Wij nog ijverig doorgeschept en gelukkig zijn we uiteindelijk met de hulp van Alexander en het duwen van de buurvrouw (die langs kwam wandelen) en mijzelf eruitgekomen. 100 meter verder was het pad wel geschoven en dus zijn we na een paar uur veilig thuisgekomen. Wel vermoeiend.
Ze zeggen hier in Zweden altijd dat je pas een echte Zweed bent als je een keer van de weg gegleden bent.
Ik vind dat vastzitten midden op de weg ook geldt.
Ev.
